مطالبات وانتظارات مردم عیارتوانمندی کاندیداهای مجلس است

بالاگریوه - درست زماني كه ازپی‌گیری "مطالبات شخصی" نزدنمایندگان نا‌امید می ‌شویم، برشیپور "تخریب" که آن را"انتقاد" ناميده؛ می دمیم و داعیه ی کم‌کاری نمایندگان راسر می دهیم! تازه متوجه می شویم که بایدمطالبات جمعی وعوامل توسعه نیافتگی استان و شهرمان را ازنمایندگان پیشین طلب کنیم.چنین مواقعی است که باذوق و شوق فراوان و بیان نظرات "به ظاهر کارشناسانه"، چنان از برنامه ‌های کاندیداي مورد علاقه ‌مان دم می ‌زنیم و کاندید رقیب را، "تخریب" که چه عرض کنم؛ "محو" می کنیم، گویا؛ نه "حق ‌الناسی" در میان است و نه روز حسابی.

ماه های منتهی به زمان برگزاری انتخاب مجلس شورای اسلامی، تازه یادمان می افتدکه اكثر نمایندگان ادوار گذشته‌ی استان درخانه‌ی ملت، خواسته ‌های ما راجامه‌ی عمل نپوشانده ‌اند!تازه متوجه میشویم نه ‌تنهاهیچ اقدامی درجهت توسعه واعتلای حوزه‌ی انتخابیه‌ی خودانجام نداده‌اند،بلکه ازپس وعده و وعیدهای دوران کاندیداتوری خودشان هم برنیامده‌ اند.دراین زمان است که مطالبه گر خواسته‌ هایی می شویم که پایه و اساس آن را با "منفعت شخصی و سیاسی" بنا کرده‌ایم.

ازسوی دیگر،توسعه‌ی استان و شهر و دیارمان را درگرو حضور "نمایندگان موردعلاقه‌ مان" درمجلس شورای اسلامی می بینیم و با بزرگ‌نمایی و مبالغه، چنان آنها راهمراهی می ‌کنیم که گویا قرار است به بهارستان بروند تا معجزه کنند!

اكثرما باشرح وظایف وكلاي‌مان درخانه‌ی ملت آشناهستیم وخوب می دانیم یک نماینده‌ی مجلس،مسئول آسفالت کوچه و خیابان‌های شهروساخت پل و زیرگذر و...نیست،بلکه وظیفه‌ی اصلی نمايندگان، وضع قوانین گوناگون مورد نیاز کشور، تهیه، تعدیل و تصویب آن هاست.

نکته‌ی قابل تأمل، معیار انتخاب از بين کاندیداهاست، انتخابی که "شهرت" و سرزبان افتادن برخی از کاندیداها جایگزین شایسته‌سالاری و گزينش فرد اصلح می شود که در این بین، عدم توجه به تخصص و تحقیق لازم از سوی مردم و نحوه‌ی تبلیغات سنتی کاندیداهای توانمند، و از طرف دیگر، ديدگاه ما در انتخاب كانديدايي كه احتمال دارد درخواست شخصي ما نظير استخدام فرزندمان را بهتر اجابت كند، سبب می ‌شود سناریوی نحوه‌ی انتخاب، گاه‌گاهی تکرار شود.

دراین‌که مطالبه‌گری شهروندان لازمه‌ی دست‌یابی به جامعه‌ای دانا است شکی نیست؛ مطالبه‌ گری و انتقادضمن پویایی جامعه، احساس مسئولیت و پاسخ‌گو بودن مسئولان را در قبال خواسته ها و مطالبات افراد جامعه، دوچندان خواهد کرد.

اگرخواسته هایمان رنگ و بوی "منفعت‌طلبی"به خود نگیردو باشناختی دقیق و بهترازاوضاع "سیاسی، اجتماعی، فرهنگی"جامعه‌ی خود،مبنای مطالبه‌گری ‌ماتوسعه‌ی همه جانبه‌ی شهرو دیارمان باشد، آن  زمان به جرأت می توان گفت بیان نظرات‌ "انتقاد" است و نه "تخریب"!

بااین اوصاف، بارها شاهد بوده‌ایم که برخی از کاندیداها برای کسب آراء مردم، وعده هایی می دهندکه نه قابلیت اجرا شدن دارد و نه به ذائقه‌ی ما خوش می ‌آید،بلکه فقط به‌عنوان یک رسم مطرود، آن  را پیش گرفته ‌اند که از کوران رقابت عقب نمانند.

همه‌ی ما ازشرکت کاندیداها درمراسم ختم و مجالس عروسی وگرفتن "عکس سلفی"بانیازمندان و انجام کارهایی ازاین قبیل که صرفاًجنبه‌ی تبلیغاتی دارند،به ستوه آمده‌ ایم!گلایه هایی که یاروی کاغذ "بدین شکل"نگاشته می شوندیادرمباحث گوناگون، درفضای مجازی ومحافل مختلف، آن‌را بیان می‌کنیم،اماوقتی وارد یدان عمل می شویم، با تعصبات بیش ازحدقومی، قبیله‌ ای،حزبی و ... ادامه‌دهنده‌ی راهی می شویم که خود مخالف آن هستیم!

باید پذیرفت نحوه‌ی تبلیغات و دادن وعده و وعید های انتخاباتی کاندیداها، بر اساس مطالبات و خواسته‌ های ما صورت می‌پذیرد. تغییر نگرش ما برای برهم زدن این سنت نامیمون نیاز اصلی این دوره از انتخابات است.

زمان آن فرا رسیده که با مطالبه گری و درخواست های منطقی، انتظارات و توقعات خود را به رخ بکشیم و یک‌ صدا اعتلا و توسعه‌ی دیارمان را مطالبه کنیم. با نگاهی دقیق به وعده‌ های انتخاباتی دوره های گذشته و انتظارات ما از نمایندگان در می‌یابیم "منافع شخصی" را بر "منافع عمومی" ترجیح داده ‌ایم و در نهایت، عده‌ی قلیلی از طرفداران به خواسته‌ هایشان ‌رسیده اند.

همان‌طور که در ادوار گذشته هم شاهد بودیم، اگر هر کاندیدا در خرم ‌آباد باید بیش از 50 هزار رای داشته باشد، مي‌تواند به‌عنوان نماینده‌ی مردم وارد مجلس شود. این در حالی است که بسياري از رای‌دهندگان، از کاندیدای منتخب‌شان درخواست های شخصی دارند و همین عامل سبب می شود که یک نماینده‌ی مجلس به محض ورودش به بهارستان با هزاران درخواست و انتظار ریز و درشت مواجه شود.

در چنین حالتی است که سیل درخواست ‌ها و مطالبات شخصی جاری می شود و اکثر قریب به اتفاق مراجعه ‌کنندگان با جواب منفی و یا وعده ‌های سر خرمن از سوی برخي نمایندگان روبه رو می شوند. انتظاراتی که چنان زیاد است که می‌¬تواند هر نماینده‌ی فعال و قدرتمندی را از وظایف قانونی باز دارد.    

یقیناً یک نماینده، نه طي 4 سال حضورش در بهارستان، بلکه در طی 40 سال هم نمی تواند انتظارات موکلانش را برآورده سازد که یکی از دلایل عدم رای اعتماد مجدد مردم به نمایندگان ادوار گذشته همین "سهم‌خواهی ها" است.

بايد متذكر شدهدف نگارنده‌ي مطلب از ذكر چندسطر اخير، حمایت ازعملکرد نمایندگان دوره های گذشته و حال نیست، بلکه نقد نحوه‌ی انتخاب و انتظارات و خواسته‌ هایی است که  مردم از نمایندگان دارند. "خواسته های شخصی" که رفته رفته تبدیل به معیاری برای انتخاب‌های‌مان شده‌اند.

زمان آن رسیده که خواسته‌ هایمان را غربال کرده و با نگاهی منطقی و به‌دور از هرگونه احساس عمل کنیم. هرچقدرمطالبات‌مان جمعی باشد،عیارکاندیداها بیش‌ترعیان میشود و زمینه‌ی حضورشخصیت‌ های فرهیخته بیش ‌ترفراهم می ‌گردد.

اماعکس این قضیه:هرچقدرمبنای مطالبات وخواسته ‌های‌مان"شخصی" باشد،فرهیختگان و افرادتوانمنددراین عرصه، حضور کم‌رنگ‌تری خواهند داشت و به‌ناچار اشخاص ضعیف و ناکارآمد روانه‌ی بهارستان خواهند شد كه به جاي منافع عمومي قول برآوردن مطالبات شخصي اطرافيان را مي‌دهند.

فراموش نکنیم سهم استان‌ ها از ثروت ملی در گروی انتخاب نمایندگان قوی و با برنامه است، زیرا تولید ثروت، تابع قدرت است و به طبع در استان هایی که از دولت و مجلس نمایندگان مقتدری حضور داشته باشند، از آن بهره‌ی بیش‌تری خواهند برد.

نیک می دانیم قدرت نفوذ نمایندگان در کمیسیون‌ های مختلف مجلس و نقش‌آفرینی آنان دراین مهم و ملزم کردن دولت‌ها به اجرای مصوبات استانی، زمینه‌ساز رشد و توسعه خواهد شد.پس لازم است برای تحقق بخشیدن به این خواسته، افرادی را روانه‌ی "خانه ملت" کنیم که از قدرت سیاسی و توان مدیریتی کافی برخوردار باشند.

 از طرفی، احساس مسئولیت نمایندگان در قبال حوزه‌ی انتخابیه و اجرایی کردن برنامه ها و شعار های تبلیغاتی خود که به پشتوانه‌ی آن، نشستن بر کرسی سبز بهارستان را تجربه کرده ‌اند، مطالبه‌ی جدی و خواسته‌ی به حق موکلان آن هاست.

اکنون زمان آن رسیده که بر اساس معیارهای علمی و منطقی و با داشتن روحیه‌ی پرسش‌گر و انتقادی، نماینده‌ی اصلح را انتخاب کنیم و مهم‌تر از آن، با داشتن مطالبات جمعی، آنان را در اجرای وظایف‌شان همراهی نماييم.   منبع: یافته نیوز،امین جعفری